ตัวผู้เขียนเองก็เป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่งที่ทำงานในบริษัทที่เรียกได้ว่าบริษัทชั้นนำระดับประเทศเลยก็ว่าได้ แต่เงินเดือนที่ได้เมื่อลองบวกลบกลบหนี้แล้วมันก็ยังไม่เพียงพอกับค่าใช้จ่ายในเมืองกรุง ที่หลายคนว่ากันว่าเป็นศิวิลัย ซึ่งเมื่อตอนเด็กเองผมก็เคยคิดเช่นนั้นนะ ว่าเราทำงานในเมืองหลวงน่าจะมีเงินเดือนเลี้ยงปากเลี้ยงท้องเลี้ยงครอบครัวดูแลพ่อแม่ได้ แต่พอเข้ามาอยู่จริงๆ มันไม่ใช่อ่ะ ผมเองพอมีที่นาอยู่บ้าง แต่ไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปทำเองได้เลย ซึ่งหลายต่อหลายปีก็ให้คนอื่นทำมาโดยตลอดเนื่องจากพ่อผมเองไม่มีแรงที่จะทำแล้ว ทำให้ผมเริ่มคิดว่าเราอยู่อย่างนี้เงินเดือนก็ไม่พอไม่รู้จะทำอะไรดี เขียนเว็บบล๊อกโพสข้อความก็นานก็จะได้เงินสักบาท ประจวบเหมาะกับป้าผมเองก็เป็นห่วงจะให้คนอื่นทำนาไปอย่างนี้มันไม่ดี
ป้าผมเลยบอกให้ผมทำนาเอง เดี๋ยวแกจะช่วยดูแลให้พร้อมสอนว่าจะต้องทำอย่างไรบ้าง ก็เริ่มจากการไถพลิกดินเอาไว้ โดยช่วงที่ไถนั้นควรจะเป็นช่วงที่แดดจัดเพื่อให้หญ้าได้ตายบ้างในช่วงเดือนมีนาคมจึงเป็นช่วงที่เริ่มทำนาของผมแล้วซิ การไถนานั้นเดี๋ยวนี้สะดวกมากไม่ต้องใช้ความเหมือนแต่ก่อนแล้ว ใช้รถไถแบบนั่งคันใหญ่ไถเลย จ้างก็ตกไร่ละ 200 บาท ในเดือนพฤกภาคมก็มาถึงป้าผมก็คัดเอาเมล็ดพันธุ์ข้าวแบบดีให้เลยเพื่อวานให้กลัวข้าวหลานตัวเองไม่สวย อิอิ.. พื้นที่นาของผมเองเป็นแบบแปลงใหญ่เลยและชาวบ้านก็นิยมว่านแล้วไถกลบคือไม่มีไปว่านกล้าแล้วค่อยดำนาไม่แล้วครับ เดี๋ยวนี้สะดวกมากเลย ช่วงเดือนมิถุนายนก็เป็นช่วงของการว่านปุ๋ยและกำจัดวัชพืชกันแล้วก็ได้เวลาเสียตังค์อีกแล้ว แต่ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่ แต่ก็หวังผลในช่วงปลายปีถือเป็นการลงทุนที่มีความเสี่ยงอยู่บ้างแต่น้อยกว่าการลงทุนอย่างอื่น และที่เล่ามาทั้งหมดนี้จึงเป็นที่มาของเกษตรพอเพียงกับความไม่เพียงพอกับกิเลสตัณหาที่เกิดจากความอยากได้อยากมีของคนในกรุงเทพฯ วันนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้ว ง่วงแล้วล่ะครับ วันหลังจะเล่าต่อนะครับ โปรดติดตามตอนต่อไปกับการทำเกษตรของผมเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น